De laatste loodjes.
30 mei 2018 - A Coruña, Spanje
Het is cliché, maar het is echt zo! De laatste loodjes wegen echt zwaar. Nog twee dagen dan ben ik in Santiago de Compostella. Het lopen is nog steeds fijn maar het is nu anders. De sfeer op de weg is anders omdat het nu veel drukker is. Veel Spanjaarden lopen alleen de laatste 100 km en voor hen is het een groot feest. Vooral s'avonds. Waar ik ondertussen wel genoeg van heb zijn de herbergen. Ik heb steeds meer behoefte aan privacy, een schone overzichtelijke badkamer en geen mensen die s'morgens al voor vijf uur opstaan. Nog twee nachten. In Santiago heb ik mezelf een eigen kamer beloofd. Nu het er bijna ben is het ook tijd om de balans eens op te maken. Wat ik vooral ben is DANKBAAR. Dankbaar dat mijn lijf dit avontuur aankon. Niet dat het niet tegengesputterd heeft. Natuurlijk wel, spierpijn, blaren, hoofdpijn noem maar op. Maar dat ging allemaal voorbij en zijn we bijna 1000 km verder. Dankbaar dat ik zoveel moois heb mogen meemaken. Het was boven verwachting. Zoveel fijne mensen ontmoet. Vaak maar even, soms wat langer en een paar mensen werden vrienden. Zoveel mooie gesprekken. Prachtige, ontroerende momenten. Tranen, best veel tranen. Heel veel cadeautjes. En loslaten. Ik heb er precies zes weken over gedaan. Elke dag gelopen. Rustdagen waren dagen waar ik maar rond 10 km heb gelopen. Elke ochtend weer had ik er zin in om in die prachtige natuur hier te gaan lopen. Meestal liep ik ongeveer 20 km. Een paar keer bijna 30 km. In het begin dacht ik dat ik nu over alles moest gaan nadenken. Ik had drie thema s waar ik mee wilde stoeien. Maar zo werkte het helemaal niet. Je kunt niet op commando gaan nadenken. Door het los te laten, niets te moeten, kwamen de gedachten vanzelf. Niet dat ik nu alle antwoorden heb. Helemaal niet. Maar ik heb wel het vertrouwen gekregen dat het goed komt. En dat geeft rust. Ik wil een aantal dingen veranderen in mijn leven en ook dat zal gaan lukken. Ja mijn tijd hier heel mij heel veel gebracht. Soms dacht ik dat het moeilijke route me niet ging lukken. En was het ook heel zwaar, maar gewoon de ene voet voor de andere te zetten en door te zetten lukte het steeds weer. Dit is een mooie metafoor voor alles wat nog gaat komen in mijn leven. Vertrouwen is het sleutelwoord. Nog een paar dagen te gaan. Twee dagen in Santiago en dan gaat het Nog even verder. 3à 4 dagen lopen naar Finisterre. Daar wil ik twee dagen blijven aan Het water en dan terug met de bus. Men zegt dat Finisterre het einde van de wereld is. Als je daar aankomt sterf je.......en wordt wedergeboren.
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
Een gedichtje voor op je pad naar Santiago:
Pelgrim, wie roept je?
Stof, slijk, zon en regen,
is de weg van Santiago
duizenden pelgrims
reeds meer dan duizend jaar.
– – –
Pelgrim, wie roept je?
Welke geheime kracht trekt je?
Niet het veld van de sterren,
niet de grote kathedralen.
Niet het verwoeste Navarra,
noch de wijn van de Rioja,
noch de schelpdieren van Galicië,
noch de Castiliaanse landerijen.
– – –
Pelgrim, wie roept je?
Welke geheime kracht trekt je?
Niet de mensen van de weg,
noch de volksgebruiken.
Noch de geschiedenis en de cultuur,
noch de haan van Calzada,
noch het paleis van Gaudi,
noch het kasteel van Ponferrada.
– – –
Dat alles zie ik in het voorbijgaan,
het is een vreugde dit alles te zien,
maar de stem die mij roept
voel ik veel dieper.
Jacobsschelp
————————————————
Van Google.
Warme groet Ed.
– – –
’t Was boven op de berg dat ik begreep
en besloot het nooit meer te vergeten
– – –
’t Was boven op de berg dat ik begreep
wat ik al zo lang had moeten weten
– – –
Diep onder mij het zachte groene dal
wit boven mij de wolken in het blauw
– – –
’t Was boven op de berg dat ik begreep
wat ik nooit meer vergeten wou
– – –
Geen stem, geen vuur vanuit een struik
gewoon de vage bergen in de mist
– – –
’t Was boven op de berg dat ik begreep
dat ik dit al langer wist
– – –
Altijd, altijd
– – –
Geen donderslag bij heldere hemel
ook niet de bleke sikkel van de maan
– – –
’t Was boven op de berg dat ik begreep
Ik kan ook zonder angst bestaan
– – –
Was het de wind die mij vertelde
Je bent nooit alleen op deze aarde
– – –
’t Was boven op de berg dat ik begreep
wat ik al lang bewaarde
– – –
Was het de warmte van de zon
de geur van steen, door mij herkend
– – –
’t Was boven op de berg dat ik begreep
Je bent nooit alleen als je samen met jezelf bent
– – –
Altijd, altijd
– – –
Bram Vermeulen
Liefs van Karin